Gebrek aan wérkelijk contact

Dakoyria

Wat mij wat ontbreekt bij het gedichten lezen
is dit type van vervreemding dat er is
Kent dan geen enkele ander, dat uiterst
pijnlijke gemis?

Van jongsaf aan boterde het niet tussen mij
en mijn kind, dat steeds maar weer het ánders
ziet en vindt...
Nee, ik ben er beslist niet verstandig mee om-
gesprongen en zoals de ouden zongen piepen
bepaald niet de jongen!

Waarin toch het verschil dan zit? Grotendeels
aanleg, veelal de genen Maar ook trauma's die
niet mijn verwijtbare "schuld" zijn, maar wél mijn
aandeel en nooit zo apert dan zwart of wit!

Het geeft mij rouw en verdriet waarvoor maar
weinig aandacht bestaat
Iedereen heeft zomaar een mening, maar nooit
dat men van binnenuit heel goed verstaat.....

Slechts een enkeling is ook in zo een situatie
beland Soms dan voor een lange poos, nooit
voor eeuwig Dat lijkt wel mijn voorland.....

Het is alsof je een kind hebt verloren, ook al is
het niet dood
Nooit eens een normale band mogen beleven,
de nood blijft heel erg groot!

Dakoyria, 2017.