Een stil verdriet

Willem Bernardus Tijssen

Een stil verdriet dat niemand ziet.
Dat langzaam ingeslopen zich dichter
ingraaft in je ziel.
Het hart verduistert. Het geluid van
zijn ritme ontluistert. Het in het
lichaam gevangen houdt wankelmoedig
voortstuwend en tot breken toe instabiel.

Een stil verdriet van geluidloze snikjes
en bittere glimlachjes. Om die irritaties,
die levensloop spaties, waarin wat men niet
mag zien ook niet lijkt te deren onder de zon.
Het prima een wereld van stil verdriet lijkt
te verhullen. Omdat wat schijnt meer met
een vermeende vriendschap kan vervullen dan
de werkelijkheid aan het leven geven kon.