Spijtgevoel
Een vrijwel niet te stillen verdriet om wat ik
als moeder niet kón
Te vaak onbewust kwaad berokkenend,
wat je echt niet zomaar verzon!
Het nooit aflatende schuldgevoel dat ik niet
heel veel wijzer was...
Kind met mijn kind in veel te negatieve zin,
het gaf er totaal geen pas.
En nú dan met lege handen staan, het lijkt
wel voor altijd
Hoop is zo lang vervlogen al, wat blijft is de
voortdurende spijt.
Dakoyria,.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 18-12-2016
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Dakoyria (Actief sinds: 08-11-2015)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Spijtgevoel’ van Dakoyria zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.