verdriet

Claire Vanfleteren

Verdriet

De hete tranen lopen over mijn wangen.
Ze worden door mijn zakdoek opgevangen.
Ik wrijf mijn ogen rood.
De tranenvloed blijft maar komen.
Ik wil het tegenhouden, maar de dam is stuk.
Gebroken van binnen.
Ik had een ander gedacht van beminnen.
Het doet verdomd pijn,
om met verdriet alleen te zijn.
Ik houd het voor mij,
misschien keert nog het tij.
Hoewel er geen wind is,
botsen de tranen tegen mijn ogen
met volle kracht worden ze omgebogen,
tot ze aan lager wal geraken.
De emmer van het gemoed is tot op het randje gevuld.
Zien wat er gaat gebeuren, ik heb geduld.

Claire Vanfleteren ©