meneer Nuchterman
Je ziet zijn gladde gezicht, zijn vriendelijke lach
Je denkt, hij is wie hij zegt te zijn.
altijd de ander, nooit zichzelf
zijn idealen staan als een huis.
Tot die dag dat zijn vrouw bij me kwam
Hij bond me vast, noemde me zijn kromme heks
Niemand geloofde me, zag mijn wonden, voelde mijn pijn
Hij deed immers altijd alles voor zijn medemens.
Ik werd uitgewoond, raakte geisoleerd, huilde hele dagen
Tot ik na maanden in mijn eigen spiegel keek.
ik zag mezelf, mijn zwakte, mijn kracht
Ik zag dat ik een mens ben, recht heb op mezelf
Niemand komt het recht toe mensen te slopen
Ik begreep ineens dat alle liefde maar schijn was.
Ik kijk haar nu aan, zie haar ogen
Het verdriet is in haar voorgoed gestold
Ik weet nu wat meneer Nuchterman verbergt
en dat hij dat nooit zal erkennen.
liever zal hij zwijgen tot het uur van zijn dood
met een lach in het gezicht en een steen in zijn hart.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 06-08-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Jose van Rosmalen (Actief sinds: 21-11-2014)
Informatie bij het gedicht
gedicht over vrouw die door haar man mishandeld wordt
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘meneer Nuchterman’ van Jose van Rosmalen zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.