Slaap zacht

steven Gerards

Er zijn geen woorden om op te noemen.

De woorden zijn zoek.

Jij bent zoek.

Ik kan niks meer doen.

Een gedicht is wat ik kan doen, maar dit is niks.

Ik maak een gedicht, een ode, een doosje met een zacht bedje erin.

Jouw stop ik erin en het laatste was, ik begraaf jou.

Ik vloek de woorden eruit, de woorden die ik nooit in het dagelijks leven zal gebruiken.

Ik zag jou daar liggen in de kooi, ik wil het niet geloven, maar het is waar.

Mijn lieve vogel is overlijden.

Alles is een puinhoop, wij kunnen niet meer normaal leven zonder jou.

Ik zeg wij, want jij was een broertje of zusje van een ander vogeltje.

Dat vogeltje heb verdriet en rouw, net als ik toen ik dit gedicht schreef.

Ik kan janken aan de gedachtes van jou en het gevolg van nu.

Ik hoor het vogeltje schreeuwen naar jou, maar jij praat niet terug.

Hij vraag waar je blijft, maar jij kont niet meer terug.

“Waar is mijn zusje, ik wil spelen met jou. Zonder jou kan ik niet meer leven”

Hij toont zijn verdriet op een andere manier.

Nu schrijf ik dit gedicht met jouw broertje op mijn schouder, die je in te steek liet.

éen ding hebben wij gemeen.

Wij missen jou.

Er zijn geen woorden om op te noemen.

Er zijn geen woorden om te zeggen.

Het plaatje zegt genoeg.

Slaap zacht lieve vogel.

Ik heb een bedje voor je gemaakt, meer kan ik niet doen.

Begraven zal ik doen, in de tuin van mijn ouders

R.I P. 25 mei. 01-05-2015