«»
mijn eigen jeugd gewroken
ben mild geworden
in een stenig land
alles met de blote hand
verwond bij het splijten
mijn armen laten openrijten
aan de scherpte van het puin
maar alles is nu eindelijk weg
het zicht is vrij en ruim
nog groeit er niets
uit zaden die op een
later leven wachten
in blakerende zon en
diepvrieskoude nachten
ik zal de grond
besproeien met verdriet
die oceaan van tranen die
opgehouden werd laat ik
nu stromen, vergeten doe ik niet
in een stenig land
ik heb de rots gebrokenmijn eigen jeugd gewroken
ben mild geworden
in een stenig land
alles met de blote hand
verwond bij het splijten
mijn armen laten openrijten
aan de scherpte van het puin
maar alles is nu eindelijk weg
het zicht is vrij en ruim
nog groeit er niets
uit zaden die op een
later leven wachten
in blakerende zon en
diepvrieskoude nachten
ik zal de grond
besproeien met verdriet
die oceaan van tranen die
opgehouden werd laat ik
nu stromen, vergeten doe ik niet
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 03-01-2015
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
wil melkerActief sinds: 07-02-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘in een stenig land’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Verdriet
Nieuwste gedichten
- [ Navalny ]
- [ Grote pupillen ]
- [ Verbonden ]
- [ Schandaal ]
- De opmerking dééd wat met haar
- Begrepen verdriet van ekaar
Best beoordeelde gedichten
- Stilte
- Potloodstrepen en Gomsels
- Is dit alleen maar...
- Accepteer haar
- Mijn tranen van verdriet
- De tranen in je ogen