nu 01 november nadert

sunset

hier begint mijn reis
op deze velden, in deze bossen
met bezielde bomen die mij
alles al vergeven hebben
niets anders horen
dan regen die het lover spoelt

als ik ga is ’t nooit vergeefs
dat ik naar ‘t woord Gods luisterde
God die wandelde over de golven
weende toen het water steeg
en enkel engelvleugels
als schuim daar achterliet

hier begint het eeuwige
waar elke zucht gezien wordt
het lachen van ’t bloed zoet is
en ontberingen verstommen
reeën zich niet meer herinneren
aan eerste verre schoten

en mocht ik lieven zonder enig bezit
waaraan mijn leven zich kan hechten
zo heeft mijn zijn toch adel
mag ik de maan dichtbij naderen
want angst heeft enkel hij
die geen hart kent in de borst

doch jullie, mijn dierbaren
dauwparels op groen gras
waarvoor mijn tranen vloeien
waar zijn jullie nu
in ’t rusteloze van de dag
en uren die vijandig lijken?