In een sprakeloos troosten

wil melker

in een sprakeloos troosten


wij lopen in een zon
die zonder woorden schijnt
voelbaar is de diepe pijn
in de koude vingers van je hand

lijken te verdwalen
in de openheid van strand
waar golven onze sporen halen
in het verbreken van de band

wij zijn gaan zitten op het zand
in een sprakeloos troosten
scheren meeuwen sierlijk over
schreeuwend naar het land

zacht brengt de wind
in zilte vlagen zee
die in eeuwigdurende mantra’s
rollend sissen kom maar mee

wij zijn gegaan
hebben het verdriet begraven
van de last die onze schouders
niet meer konden dragen