2 zielen
Mijn moeder
Je voedde me op
Je zag me
Groeien
Leven
Waarom?
Waarom niet meer?
Ik ben onzichtbaar
De wereld
Ze voelt me niet
Ziet me niet
Hoort me niet
De mensheid
Ze luistert niet
Negeert me
Weigert me
Het doet me pijn
Zo’n pijn
Ik word
Verstoten
Genegeerd
Laat me
Niet zo lijden
Maar red me
Red me nu
Nu het nog kan
Mijn moeder
Je voedde me op
Je zag mij
Hoorde mij
Voelde mij
Nu niet
Je ziet niet
Wat ik doormaak
Je hoort niet
Hoe ik schreeuw om hulp
Je voelt niet
Hoe ik lijd
2 zielen
Diep verbonden
Alles wetend van elkaar
Hun wereld voor elkander riskerend
Van hart tot hart
Diep verbonden
Of toch niet
De twijfel
Hij kwelt me zo
De pijn
Ze doet me lijden
Mijn moeder
Je voedde me op
Je zag me
Groeien
Leven
Ik vraag je
Om vergiffenis
Als ik straks
Reizend naar de hemel
Omkijkend naar jou
Huilend om mijn pijn
Gestikt in onze band
Schreeuwend van verlangen
Verlangen naar jouw liefde
Mijn hand opsteek
Ter afscheid
En ik zeg
Vaarwel
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 20-04-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Zomaar-Iemand (Actief sinds: 20-04-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘2 zielen’ van Zomaar-Iemand zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.