2 zielen

Zomaar-Iemand

 Mijn moeder
 Je voedde me op
 Je zag me
 Groeien
 Leven

 Waarom?
 Waarom niet meer?

 Ik ben onzichtbaar
 De wereld
 Ze voelt me niet
 Ziet me niet
 Hoort me niet

 De mensheid
 Ze luistert niet
 Negeert me
 Weigert me

 Het doet me pijn
 Zo’n pijn

 Ik word
 Verstoten
 Genegeerd

 Laat me
 Niet zo lijden
 Maar red me
 Red me nu
 Nu het nog kan

 Mijn moeder
 Je voedde me op
 Je zag mij
 Hoorde mij
 Voelde mij

 Nu niet
 Je ziet niet
 Wat ik doormaak
 Je hoort niet
 Hoe ik schreeuw om hulp
 Je voelt niet
 Hoe ik lijd

 2 zielen
 Diep verbonden
 Alles wetend van elkaar
 Hun wereld voor elkander riskerend
 Van hart tot hart
 Diep verbonden
 Of toch niet

 De twijfel
 Hij kwelt me zo
 De pijn
 Ze doet me lijden

 Mijn moeder
 Je voedde me op
 Je zag me
 Groeien
 Leven

 Ik vraag je
 Om vergiffenis
 Als ik straks
 Reizend naar de hemel
 Omkijkend naar jou
 Huilend om mijn pijn
 Gestikt in onze band
 Schreeuwend van verlangen
 Verlangen naar jouw liefde
 Mijn hand opsteek
 Ter afscheid
 En ik zeg
 Vaarwel

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht »

Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken

Over dit gedicht  

Geplaatst op: 20-04-2014

Beoordeel dit gedicht nu

Over deze dichter

Zomaar-Iemand (Actief sinds: 20-04-2014)

Auteursrechten

Op dit gedicht ‘2 zielen’ van Zomaar-Iemand zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.