INLOGGEN
«»

de herinnering kreeg weer kleur

 in een onveilige wereld
 waar verdriet me bezat
 eenzaamheid gewoon was

 vader verlaten, moeder depressief
 vluchtte ik naar het bos
 mijn enige veilige plek

 en daar waren jullie, vier tegen één
 namen ook dit van me af
‘k werd verstikt in onderdrukking

 het weggeduwd en vergeten
 ging ik het leven door
 met een slot op mijn hart

 de sleutel bewaarde ik
 waar niemand hem kon vinden
 totdat zij in mijn leven kwam

 later kreeg de herinnering weer kleur
 en geteisterd door nachtmerries
 nam ik haar langzaam in vertrouwen

 vertwijfeld werd ik overwonnen
 toonde haar de verborgen plek
 en even mocht ze een blik werpen

 ze opende onderzoekend mijn hart
 maar ik was het, die het gauw weer sloot
 en de sleutel weggaf aan een passant

 nu nog is het verzegeld
 en worden hulpkreten gesmoord
 in de eeuwig dolende verderfenis

 terwijl zij denkt dat ik me goed voel
 maar ik de herinnering nog elke dag
 gegriefd op mijn netvlies zie staan

 mijn hart klopt voor haar
 niet omdat ik verliefd ben
 maar het zonder haar niet meer had geklopt

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 20-04-2014

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Zomaar-Iemand
Actief sinds: 20-04-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘de herinnering kreeg weer kleur’ van Zomaar-Iemand zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.