de herinnering kreeg weer kleur
in een onveilige wereld
waar verdriet me bezat
eenzaamheid gewoon was
vader verlaten, moeder depressief
vluchtte ik naar het bos
mijn enige veilige plek
en daar waren jullie, vier tegen één
namen ook dit van me af
‘k werd verstikt in onderdrukking
het weggeduwd en vergeten
ging ik het leven door
met een slot op mijn hart
de sleutel bewaarde ik
waar niemand hem kon vinden
totdat zij in mijn leven kwam
later kreeg de herinnering weer kleur
en geteisterd door nachtmerries
nam ik haar langzaam in vertrouwen
vertwijfeld werd ik overwonnen
toonde haar de verborgen plek
en even mocht ze een blik werpen
ze opende onderzoekend mijn hart
maar ik was het, die het gauw weer sloot
en de sleutel weggaf aan een passant
nu nog is het verzegeld
en worden hulpkreten gesmoord
in de eeuwig dolende verderfenis
terwijl zij denkt dat ik me goed voel
maar ik de herinnering nog elke dag
gegriefd op mijn netvlies zie staan
mijn hart klopt voor haar
niet omdat ik verliefd ben
maar het zonder haar niet meer had geklopt
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 20-04-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Zomaar-IemandActief sinds: 20-04-2014 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘de herinnering kreeg weer kleur’ van Zomaar-Iemand zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Verdriet
Nieuwste gedichten
- [ Navalny ]
- [ Grote pupillen ]
- [ Verbonden ]
- [ Schandaal ]
- De opmerking dééd wat met haar
- Begrepen verdriet van ekaar
Best beoordeelde gedichten
- Stilte
- Potloodstrepen en Gomsels
- Is dit alleen maar...
- Accepteer haar
- Mijn tranen van verdriet
- De tranen in je ogen