mijn kreet is even luid

Zomaar-Iemand

 de pijn vreet een weg door mijn vlees
 onverholen en mensen sluiten hun ogen
 mijn tranen, waar iemand me op wees
 stilzwijgend met een glimlach gelogen

 de hulp die ik aangenomen had
 beschouw ik als hun geruststelling
 maar op mijn levensloop heb ik geen vat
 ’t veranderde algauw in ’n teleurstelling

 het lijkt alsof men de ogen sluit
 zodra het gevaar even geweken lijkt
 maar de stilte van mijn kreet is even luid
 ’t heeft hen echter nooit geheel bereikt

 ik leef voor de anderen en ga hun weg
 tot ze mij schouderophalend weer verlaten
 en ik weer val en weiger te doen wat ik zeg
 maatschappelijk geoorloofd wil ik laten

 vang me, hou me en blijf in me geloven
 pak mijn hand en wijs me lachend mijn pad
 dan kan ik misschien met zekerheid beloven
 dat ik het leven niet geheel heb onderschat