mijn kreet is even luid
de pijn vreet een weg door mijn vlees
onverholen en mensen sluiten hun ogen
mijn tranen, waar iemand me op wees
stilzwijgend met een glimlach gelogen
de hulp die ik aangenomen had
beschouw ik als hun geruststelling
maar op mijn levensloop heb ik geen vat
’t veranderde algauw in ’n teleurstelling
het lijkt alsof men de ogen sluit
zodra het gevaar even geweken lijkt
maar de stilte van mijn kreet is even luid
’t heeft hen echter nooit geheel bereikt
ik leef voor de anderen en ga hun weg
tot ze mij schouderophalend weer verlaten
en ik weer val en weiger te doen wat ik zeg
maatschappelijk geoorloofd wil ik laten
vang me, hou me en blijf in me geloven
pak mijn hand en wijs me lachend mijn pad
dan kan ik misschien met zekerheid beloven
dat ik het leven niet geheel heb onderschat
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 20-04-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Zomaar-Iemand (Actief sinds: 20-04-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘mijn kreet is even luid’ van Zomaar-Iemand zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.