het zuigt me leeg
stille tranen spoelen
de kleur van mijn gezicht
geloofwaardigheid eraf
ik herinner me de wereld
zoals ik die weken zag
maar ben vergeten hoe
zie nu nog enkel ellende
het is de moeite niet waard
ik wil het niet zien
ik wil spullen kapot maken
mensen breken en doden
maar bezwijk onder de pijn
ik beangstig mensen passief
de muur hoog, grendel ervoor
hard als steen, lijk onverwoestbaar
zwakte wordt gewroken
door de appel des heils
ik ril van het braaksel
ik wil het heft in eigen hand
mijn leven zelf beëindigen
de meest gruwelijke dood
dat zal hen verlossen
van wat mij breekt
ik weet dat ik ongelijk heb
mijn handen vinden geen rust
klauwen aan mijn haar
openheid zou verlossing zien
de schaamte weerhoudt me
hun handen vast te pakken
schijn angstig neer te leggen
ze snappen de pijn niet
zien niet mijn alledaagse gevecht
zelfs als ik vrolijk ben
maar het vreet aan me
het zuigt me leeg
ik kan niet langer
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 20-04-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Zomaar-Iemand (Actief sinds: 20-04-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘het zuigt me leeg’ van Zomaar-Iemand zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.