het zuigt me leeg

Zomaar-Iemand

 stille tranen spoelen
 de kleur van mijn gezicht
 geloofwaardigheid eraf

 ik herinner me de wereld
 zoals ik die weken zag
 maar ben vergeten hoe

 zie nu nog enkel ellende
 het is de moeite niet waard
 ik wil het niet zien

 ik wil spullen kapot maken
 mensen breken en doden
 maar bezwijk onder de pijn

 ik beangstig mensen passief
 de muur hoog, grendel ervoor
 hard als steen, lijk onverwoestbaar

 zwakte wordt gewroken
 door de appel des heils
 ik ril van het braaksel

 ik wil het heft in eigen hand
 mijn leven zelf beëindigen
 de meest gruwelijke dood

 dat zal hen verlossen
 van wat mij breekt
 ik weet dat ik ongelijk heb

 mijn handen vinden geen rust
 klauwen aan mijn haar
 openheid zou verlossing zien

 de schaamte weerhoudt me
 hun handen vast te pakken
 schijn angstig neer te leggen

 ze snappen de pijn niet
 zien niet mijn alledaagse gevecht
 zelfs als ik vrolijk ben

 maar het vreet aan me
 het zuigt me leeg
 ik kan niet langer