De dood ben ik onwaardig

Zomaar-Iemand

 Het papier is klein
 Te veel woorden nodig
 Ik kras ze groot

 Ik ben besluiteloos
 Ik heb gefaald
 Zelfs in het falen

 Kan mezelf niet vernietigen
 Anderen niet bekoren
 Zelfs mislukken mislukt

 Verdriet om vroeger
 Om alles, hoe ik ben
 En vooral om wat ik doe

 Woede om de anderen
 Mijn stupide beslissingen
 Hoe oneerlijk het is

 Alles, te veel om op te noemen
 Ik wil het eruit, allemaal
 Maar ben er te laf voor

 De pijn verstikt me
 Sleurt me mee, kopje onder
 Volgende laag make-up

 Hoe erg kan het zijn
 Als de hoop ’s ochtends is
 Dat ’s avonds de slaap weer heerst

 En ik de hele nacht wakker lig
 Mezelf de dag door sleep
 Hetzelfde riedeltje, steeds opnieuw

 De hoop is niet verloren
 Maar is er nooit geweest
 Ik berust bij dat besef

 Mijn doodswens beïnvloedt alles
 Sluimert altijd op de achtergrond
 Niemand die er iets van snapt

 De dood ben ik niet waardig
 Hulp van anderen evenmin
 Maar zo kan ik niet verder

 Ik haat mezelf, om alles
 Hoe ik ben, hoe ik doe
 Ik ben zelfs de dood onwaardig