Mijn verdriet, die zeg ik niet

Anony

 je liefdesvlam bijna helemaal gedoofd
 het brand nog lichtjes op een beetje hoop
 maar dat duurt niet lang meer
 omdat je niet meer in echte liefde geloofd

 over je wangen rolt naar beneden een traan
 je voelt je niet lekker en verdrietig
 en je vraagt jezelf steeds weer het zelfde af
 wanneer zal het weer beter met je gaan

 je sluit je af voor dierbaren die je kent
 je kan en wilt er niets over zeggen
 en al helemaal je tranen niet tonen omdat
 je niet wilt laten zien dat ook jij kwetsbaar bent

 maar van binnen wil je uitschreeuwen je verdriet
 dat je hart huilt van pijn en je je eenzaam voelt
 dat je balanceert op een richel van een berg
 maar door je eigen trots, doe je het toch maar niet

 en zo gaan de min, uren en dagen weer voorbij
 en niemand die in de gaten heeft en ziet
 dat je steeds verder de afgrond in glijd
 want dat zullen ze namelijk niet horen en zien, van mij