verdriet

Patros Fibros

 Ik heb verdriet mijn hele leven,
 Elke dag en elke nacht.
 Het heeft me telkens weggedreven,
 Ik heb verdriet als iedereen lacht.

 Ik zit geknield, elke dag weer,
 Met mijn gezicht naar boven.
 Niemand waar ik ooit van hield is er meer,
 Ik kan het maar niet geloven.

 Ik heb verdriet mijn hele leven,
 Elke dag en elke nacht.
 Ik heb niemand in mijn leven,
 Niemand heeft op mij gewacht.
 Ik kan het mezelf maar niet vergeven,
 Dat ik aan die mensen niet heb gedacht.

 Daarom heb ik verdriet,
 Geen zin meer in het leven.
 Doordat iedereen mij verliet,
 Kreeg ik een heel zwaar leven.

 Alle problemen zijn opgelost,
 Ergens had ik blij moeten zijn.
 Ze zijn nu voorgoed verlost,
 Verlost van die vreselijke pijn.

 Toch heb ik niet dat verlangen,
 Ik ben helemaal niet blij.
 Ik voel me nu gevangen,
 Ook al ben ik als een vogel zo vrij.