Het verdwijnen van mijn dromen

wil melker

 mijn vergezichten komen dichterbij
 brokken die ik levend had begraven
 ze kleuren nieuw in oude pijn
 die lasten wil ik nu gaan dragen

 emoties wisselden te snel voor mij
 ik kon ze niet vertragen
 mijn visie was te smal niet vrij
 ik kon aan niemand antwoord vragen

 schimmen die mijn warmte stalen ogen die mij haatten
 een witte vlakte liet mij staan door iedereen verlaten
 open bloot alleen de zon om in te huilen
 geen warme hand geen knusse hoek om in te schuilen

 ik breek gezichten met de hand
 emoties laat ik komen ik reken af
 met mijn verstand die moeite zal me niet belonen
 het doet zo zeer het verdwijnen van mijn dromen