door mijn ogen

Tears-deep-inside

 Moe van het strijden,
 moe van het zijn.
 Verder willen lopen,
 maar altijd aan een ketting.

 Strijden tegen alles,
 tegen alle verdriet en pijn.
 De verdrongen beelden,
 zijn weer zo helder aan mij zij.

 Al het gevoel,
 dat ik ooit daaraan had.
 Ik voel ze weer opnieuw,
 dat ben ik zo zat.

 Ik wil gewoon eens rusten,
 en zijn wie ik ben.
 Maar ook dat gaat niet,
 altijd mijn masker te zijn.

 Het masker van zijn,
 van wie ze willen dat ik ben.
 Terwijl ik van binnen,
 heel klein en onzeker ben.

 Ook de traantjes,
 van alle jaren.
 Ze zijn er nog niet uit,
 en ik heb al een traantjes zee.

 Ik wil zo graag leven,
 maar ik word geleefd.
 Stemmen in mijn hoofd,
 die mij vertellen wat te doen.

 Nu af vallen,
 geen klein beetje maar veel.
 Braken is alles,
 wat ik nog kan na eten.

 Ik wil gelukkig zijn,
 maar alles houd het tegen.
 Nu ga ik dromen,
 misschien van wat het ooit kan worden.