mijn eigen hel

Tears-deep-inside

Ik kijk naar buiten,
naar de zon die schijnt.
Liefst zou ik hem willen verscheuren,
want hij voelt als ijs.

Geen warmte komt door mijn huid,
volledig afgeschermt.
Zo vol van woede,
maar zoveel ongekend.

Hij komt vrij,
dat maakt mij kwaad.
Zou hem willen doden,
o zo graag.

Helaas kan ik dat niet,
voel ik me zo zwak.
Hij verziekte mijn leven,
liet me gaan door de hel.

Die hel leef ik nog in,
steeds een beetje meer.
Soms kom ik er even uit,
doet even niks zeer.

Medicijnen gekregen,
om niet te hoeven denken.
Aan dat ik dood wil,
of me zo graag snijden wil.

Het maakt mij onzeker,
over wie ik nu eigenlijk ben.
Ja ik loop wel te lachen,
maar dat was ik vroeger.

Vroeger altijd lachen,
maar toen al een hel.
Maar kan me niet verlossen,
daarom snijd ik liefste wel.

Nu mag het niet meer,
ik voel ik me zwak.
Snijden was ene oplossing,
voor wat mij bezat.

Die medicijnen maken mij moe,
ik weet niet meer waar ik het voor doe.
Laat mij het liefst achter,
met al mijn gevoel.

Ik zou willen denken,
over alles van toen.
Maar die beelden laten mij huiveren,
ik wil het niet meer.

Ik sta op en loop verder,
Maar toch ben ik zo moe.
Maar ik loop langzaam verder,
hopelijk ooit met een goed gevoel.