Rots in de (ver)branding

Mathias Meetsseman

Het verlangen daar
Blijf uit de buurt
De boodschap werd niet verstuurd
Het ruisende water onbevaarbaar

Doe alsmaar te dom
Mijn hersenen zijn langzaamaan verkleumd
Die mate dat m'n gedachtegang me niet meer jeunt
Willen grissen naar die verdomde gom

In de verte neem ik iets waar
Verscholen achter een erodeerde rots
Waar al zoveel tegenaan is gebotst
Ga ik zitten op een statig strandstoeltje en staar

Het wil zijn geheim niet prijsgeven
Laat me maar al te liefst misleiden
Al die getroffen kiezelsteentjes vermijdend
Zie ik daar alsnog een bron van leven