MENS GEEFT AAN PLANT
Langzaam stappen door de zoele avondwind
vader en moeder met kleine jongens voort.
Peinzende bomen zuchten hun weemoedig woord;
schaduwen strelen loom, de wandelaars gezind.
Vriendelijke schemer, die kruiden mint,
vindt blaadjes vol kracht, schept een geurig oord,
wekt neuzen, terwijl hij ogen haast versmoort.
De vrouw snuift diep, knielt neer, fluistert tot elk kind:
"Hier werd mijn dochters as over de grond gestrooid.
Zusjes korte leven kende grote vreugd,
was heftig, eindigde eer jullie kwamen.
Na 't aardse bestaan ontmoet ik haar ooit;
op deze plaats gaan stof van verijlde jeugd
en hemels licht in genezend gewas samen."
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 16-03-2019
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Han Messie (Actief sinds: 18-01-2018)
Informatie bij het gedicht
Het overleden meisje -een peuter nog- werd na haar crematie uitgestrooid langs een eenzame zandweg, aan de rand van het bos.
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘MENS GEEFT AAN PLANT’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.