post traumatische dystrofie 1990
Post traumatische Dystrofie
Dystrofie, wat doe je mij toch aan?
Waarom maak je het mij onmogelijk om te lopen of te staan?
De pijnen zijn vaak door jou ziekte niet te verdragen,
Toch probeer ik m'n dagen door te komen zonder te klagen.
Ik heb met jou toch wel een heel eenzame strijd,
Hopelijk kan ik met deze ziekte leven, op zekere tijd.
Boos ben ik wel op jou, want je hebt zoveel macht,
jij haalt uit mijn lichaam het laatste beetje kracht.
Keer op keer moet ik aan jou wensen toegeven,
doe ik dit niet dan heb ik door de pijn geen prettig leven.
Ondanks dat ik naar de doktoren heb geluisterd,
heb jij mij aan de rolstoel gekluisterd.
Jij bent tot op heden nog niet te beletten,
maar ik blijf me toch sterk tegen jou verzetten.
Hoe je mij ook slopen wil met al jou krachten,
ik blijf (op de been) door mensen die m'n verdriet verzachten.
Dystrofie, jij blijft mij nog steeds bedreigen,
MAAR OOIT ZAL IK JOU EEN KOPJE KLEINER KRIJGEN.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 18-02-2017
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
agnes gaarenstroom (Actief sinds: 18-02-2017)
Informatie bij het gedicht
dit gedicht heb ik gemaakt om mijn ziekte te verwerken toen het nog vrij onbekend was in Nederland ik heb er veel mensen mee kunnen steunen en hoop dit ook door te mogen geven op deze site
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘post traumatische dystrofie 1990’ van agnes gaarenstroom zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.