TROOST

willem olierook

TROOST

de dood heeft gruwelijk geamputeerd
de eens zo scherpe geest knock-out geslagen
‘het is niet waar’ prevelen kapotte lippen
stukgebeten op de waanzinnige werkelijkheid

dan daalt een hand op de schokkende schouder
ogen kijken iemand zwijgend aan
teder omhelst de een de ander
zacht landt de kus verkoelend op het voorhoofd

iets van ‘gelukkig zijn’, heel iets
laat zich daar vinden
een verloren gewaand gevoel
komt van ver weg omhoog

de zucht die beeft en trilt
brengt wat verlichting
voor even is de pijn
die schrijnt verdreven