Doornroos

Ron Dietvorst

Zie wat ik nu stante pede vond
op een fraai uur in de ochtendstond
ze was schoon en frèle ze was de laatste flard van een droom
over Doornroos op de tafel van een patholoog-anatoom
de dure titel kon hem niet op weghelpen
om de honderdjarige slaap van dit wonderwezen te stelpen
Ik ontlokte brommende bassen aan mijn koperen bombardon
en liet mijn zwartgouden piccolo trillers fluiten zo hoog ik kon
maar wakker worden wilde ze met geen stokken
en bleef in haar kristallen vitrine onverstoorbaar hokken
ze droomt haar dromen in haar doos van glas zo beteugeld
terwijl ik vors naar holle frasen wulps en ampel gevleugeld
wil haar dolgraag winnen
en nieuwe avonturen met haar beginnen
er zit niets anders op dan haar frank te zoenen
met donquichotterie en bravoure op pas gepoetste schoenen
als ze opstaat serveer ik haar nectar van ambrozijn
en uit een liefdeskelk drinken we samen gouden wijn.