INLOGGEN
«»

ELFENCONCERT

De dood spreekt een overheersend, leeg woord
in het winterbos van sneeuwloze grauwheid.
Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid
om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord.

Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord,
strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd,
zakt puffend neer, tot heengaan bereid.
Dansen op zijn stem toonkunstvlammen voort?

Felrode blaadjes vol taaie herfstkracht
jagen elkaar na, vluchten tezamen.
Hun gloed siddert licht, wentelt traag, zingt zacht.

Kleine luchtwezens scheppen ijle pracht,
die zich voor grootse praal schijnt te schamen:
nietig leven trekt met hemelse macht.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 31-01-2018

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Han Messie
Actief sinds: 18-01-2018Informatie bij het gedicht:

In het winterbos komen kleine opbeuringen voor, wanneer bijvoorbeeld late herfstblaadjes door een dalend, dan weer stijgend zuchtje worden voort geblazen. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘ELFENCONCERT’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.