eros en thanatos

Geert Messelis

een grimmig sprookje

dat de klanken niet versterven
dat er nog die rilling is
ze hebben zoveel schrik
en dat is het daarom

de maan schijnt blauwig
op zijn baard
hij wacht
en laat zijn bassen dreunen
ver weg gillen de meiden

hij verstopt zich in het koren
en blaast er op zijn hoorn
hij doodt
de tijd van wachten
tot ze nader komen

treed nader
dank de heer
je bent nog heel

stilte likt vurig
aan de open wonden
hij vertrapt
de bloemen op zijn pad
mompelt ik leef
en ik dood
bij het leven