Familie Piggelmee- vijfde verhaal

Willem Bernardus Tijssen

In kabouterland heerst de herfst-blues;
waar de duinen soms wel eens hoger
schijnen; wanneer de zon in ieders bestaan
met minder kracht achter een onbestendige
wolkendeken langzaam begint weg te kwijnen.

De oktobermaand zingt de herfst-blues;
waar de natuur gemaakt lijkt voor najaars-
muzikanten. Ondanks alles stemt het leven
een kabouter muzikaal, want deze houdt
niet van fantasieloos lanterfanten.
Bij alle gouden appels achter de duinenrij;
die goudrenetten in hun steelse verbanden
met de boom van het leven; heerst de
overtuiging zeer aan het hart nabij, dat nimmer
aan problemen mag worden toegegeven.

Wanneer somberheid een schaduw legt
over de kaboutermaatschappij; zijn klauwen
plaatst in het Zeeluinse vertrouwen;
lijkt onbedoeld de redding soms nabij,
die een noodlot soms tot plicht maant aan
een nieuwe toekomst te bouwen.

Zo bleek een wonderlijke gebeurtenis niet
te willen worden vergeten, toen het mannetje
Piggelmee op zijn dagelijkse wandeling door
de duinenrij plotseling van de grond omhoog
werd gehezen; want na een eerste ontmoeting
met een vuurvogel is het nimmer voorgoed voorbij.


(wordt vervolgd)