zacht in manegeel

wil melker

takken zwaar van
slaap sluiten het pad
met donker af
het is al laat

de lichte trippels
van de muis
geven de nacht
een licht geruis

oehoe van uilen
vermengt zich met
het huilen van de
wolven in het bos

de fee
kijkt samen
met de prins naar
flonkerende sterren

gezichten
warm verlicht
door manestralen
reiken naar omhoog

een ster verschiet
en beiden elkaar
in de ogen kijkend
doen een wens

voelbaar klopt
zijn hart
haar liefde
door zijn bloed

kust haar blanke hals
ogen blij verrast
als hij heel teder
naar haar lichaam tast

zacht in het manegeel
zij worden één
in liefde en gebaar
zijn eindelijk een paar

het bos ruist nacht
vertelt het sprookje
aan de bomen er gaan
weer kinderen komen