De hofnar en de keukenmeid

Wicky Steevensz

”Stop maar”, sprak de koning verveeld
en hij gebaarde vermoeid,
”ik begrijp niets van wat je uitbeeldt.”

De hofnar liet zijn hoofd hangen.
Zijn springtouw bungelde losjes
in zijn hand,ik kan me hier altijd nog aan ophangen
dacht hij bij zichzelf,en mistroostig
draaide hij zich om:

”Zal ik anders nog éen keer op mijn hoofd gaan staan
majesteit?” ”Ga weg” zei de koning, ”doe niet zo dom,
verdwijn, en neem je springtouw mee.”

De hofnar verdween door de deur.
”Nu heb ik geen werk”, zei hij zacht en treurig
voor zich uit, ”ik ben een amateur..”

”Hée, wie is daar zo emotioneel??”
klonk het ineens
galmend door de hal van het kasteel.
Hij keek om zich heen
en zag daar staan de keukenmeid
blozend en wel,
in al haar vrijpostigheid.
Hij wist niet waar hij kijken zou.

”Nou, nou,” zei zij en lachte haar parelwitte tanden bloot,
”geef je ogen maar goed de kost,
lieve malloot.
Kóm, kom maar met mij mee”..

Zij gaf hem een jolige zet,
waardoor hij struikelde over zijn springtouw,
en lachend troonde zij hem
met zich mee,naar haar bed.

En zo gebeurde het dat zij in bed belandden,
en daar het zoete minnespel bedreven..
Vele uren later liep hij op zijn handen
het kasteel uit, vrolijk nagezwaaid door de keukenmeid.