De val

Vincent Oostrijck

DE VAL

Er was de hete Spaanse zon
Er was een jagend peloton
Hij was in bloedvorm
Het ging voorspoedig

En toen ineens de sensatie
Van gierende remmen
Van angstig geschreeuw
En een hels kabaal
Van kletterend metaal

Daar ging hij
Er was geen tijd
En dat was dat
Een sprong in de ruimte

Hij lag op zijn rug
In een greppel
Onder de Spaanse zon
Hij begreep er niets van

Onder zijn benen
Voelde hij het warme zand
Hij voelde dat zijn lijf
Op rotsachtige grond lag
Zijn hoofd en schouders
Lagen deels in struikgewas

Toen ontwaarde hij stemmen
Hij was kennelijk niet alleen
Anderen lagen hier ook
Hij hoorde ze jammeren
Hij hoorde ze vloeken en huilen

De geluiden dreven naar de achtergrond
Hij voelde een scherpe pijn opzetten
Ergens in zijn lichaam stokte het
Hij wist niet waar het pijn deed
Hij was vervreemd van zijn lichaam

Hij voelde dat hij naar adem snakte
Hij hield het niet meer uit
En hij verdween

Toen was hij weer terug
Geen idee waar hij was geweest
Of hoe lang hij hier al lag
En wat hij nou moest doen
Hij besloot maar om af te wachten

Er liepen nu mensen om hem heen
Iemand boog zich naar beneden
Er werd iets aan hem gevraagd
Hij kon het niet verstaan
Maar omdat hij toch wat wilde zeggen
Zei hij maar "JA"

Hij lag op zijn rug
Hij keek omhoog
De Spaanse hemel was diepblauw
Je kon erin verdwalen
Je kon erin wonen als je wilde
Hij wist niet wat hij wilde

Hij begon een oud lied te prevelen
Zo spontaan en onverwachts
Dat hij er zelf om moest lachen

Het ging van :

"Maar een vrijgezel die gaat pas slapen
Als hij alle sterren heeft gezien
Als hij van zijn vrijheid heeft genoten
Als hij zegt : het was fijn, bedankt, tot ziens"

De mannen kwamen hem halen
Ze legden hem op een brancard
Ze droegen hem in de ambulance
Hij voelde eigenlijk geen pijn meer
Hij gaf zelfs geen kik

Ze vroegen hem hoe hij heette
En wat zijn beroep was
Maar hij was het even vergeten
Hij begon hard te lachen
Toen werd hij ineens erg bang
Tranen rolden over zijn wangen

Hij keek naar de ambulancebroeder
De man had een vriendelijk gezicht
Hij zou een engelbewaarder kunnen zijn
Een afgezant van God zelf

De man knikte naar hem
Hij zei dat het goed zou komen
Dat hij niet bang hoefde te zijn
En hij geloofde hem

Hij voelde zich verdrietig
En tevens opgelucht
Het zou wel goedkomen met hem