vierdaagse

Peter Paul Doodkorte

door stad dorp en ommeland
miljoenen voetstappen tredend
wandelen of marcheren vier dagen lang
meisjes jongens vrouwen en mannen
van pubergroen tot vijftig tinten grijs

waar wandelend hun voeten spreken
schijnt de zon of brandt zij zengend
daar waait briest of stormt een wind
giet het met bakken uit de hemel
als niet miezerend druppelt de regen

waar de benen kort of lang hen brengen
zijn de paden droog, stoffig of hard
treffen zij van struikelbeton tot asfalt
mits het geen modder- of waterpoelen zijn
de koers en looplijn zinderend heet

drempels nemend en heuvels klimmend
struinen zij van schaduw in het bos
door koe-loeiende of geit blatende weilanden
slingeren gedragen door mens en natuur
zij door lege straten over volle pleinen

zwijgend kijkend of pratend luisterend
zetelend in een luie stoel of het groene gras
zwaait proest en proost het publiek
door schuimend gerstenat doorweekt
waar zij bikkelend hun onderstel laten spreken

van scheurende spier tot prikkende blaar
alles wat ons een hinderpaal schijnt
is hen een trede slechts onder de voeten
die hen dichter en hechter brengt
bij vriendschap en saamhorigheid

als dansend op een werkende vulkaan
hier onder en met gelijkgezinden
genieten de voetgangers het genoegen
van eigen kracht en puur het gevoel
als mens van vrij en gelukkig te mogen zijn

deze stoet van hartstocht voorbij
wil en wens ik haar weer te ontmoeten
die poëzie van flanerende voeten
van mensen die genieten van geluk
dat heel gewoon voor hun voeten ligt