ijzers krassen vederlicht

wil melker

het ijs zingt weer
zijn koude lied en
kraakt tegen de kanten
doorzichtig zwart
kruist strakkend blauw
uithalend zijn de klanken

wind bijt vorst
in het gezicht
ruggen zijn gebogen
mutsen licht berijpt
ijzers krassen verderlicht
plezier glimt in de ogen

bewegen wolkt
zijn adem uit
in het ritme van
bedachtzaam glijden
ze zien de verte als hun doel
willen naar de zon toe rijden

die leest in lange
streken hun verhaal
warmt wat stroeve zinnen
de ijspret dooit voorlopig niet
die zit te diep van binnen