Mijn wereld

Willem Bernardus Tijssen

In mijn hart staat nog steeds jouw naam
geschreven. En voel ik de liefde van het
bloedend hart. Ben ik verbannen naar
een dorre prairie die nimmer zijn groene
velden heeft gehad.

In mijn gedachten hoor ik de woorden.
Zij spelen met mij een dodelijk spel.
Ben ik verbannen naar verre oorden.
Ontnomen is mij de woordwaarde die
ik mij voorstel.

In mijn lichaam voel ik het leven stromen.
En is er nog plaats voor het goede bloed.
Mijn benen trotseren waar niemand mag
komen. Ik plaats er mijn afdruk met mijn
blote voet.

Aan iedere woestijn zal een einde komen.
Is er een doorgang door de diepste zee.
Doorklieft het licht de donkerste duister.
Nemen de getijden nieuw leven mee.

Aan een wereld van miljarden namen
lijkt het kiezen een ijdel spel.
Dooft het licht van de meeste sterren.
Krijgt het licht betekenis bij de laatste tel.

Aan de wereld lijkt men zich niet te storen.
Leven lijkt een oneindigheid. Nog steeds
kan men zijn schoonheid bekoren.
Zijn naam is nog niet vergeten in mijn tijd.