Mijn stilte Is Als Een Zwijgen

Willem Bernardus Tijssen

Mijn stilte is als een zwijgen,
Maakt anders in andere ogen.
Er zal nooit een eind aan komen,
Zoals mijn onvervulde dromen.
Aan het schuiven van mijn gevoel,
Missen woorden ieder doel.

Mijn stilte is als een zwijgen,
Na wat jouw brieven mij brachten.
Een doodvonnis op papier,
Zwart op wit, maakt grijs in mijn gedachten.
Een band werd breekbaar als nooit te voren,
Wat ik koesterde leek voor eeuwig verloren.

Mijn stilte lijkt mijn zwijgen soms te verbreken,
Wanneer woorden terugkeren in een herinnering.
Ik de beelden met klanken,
In onwillekeurige kleuren bezing.
Van rood naar groen lijkt eindeloos knap.
Van verdriet naar verzoening is soms maar een stap.

Bloemen van verzoening,
Geven niet op het lijden te mijden,
Zij geven wat hoop,
In moeilijke tijden.

bloemen van verzoening,
Willen liefde geven,
Zij openen ogen,
Die zich richten op verder leven.