In aantocht

dichterbij

De lente slaakt
van schrik 'n schreeuw
Bij het zien
van zoveel sneeuw

Kruipt gauw weer
in haar schulp
Hoopvol wachtend
op zonnige hulp

Bollen in het duister gehuld
popelen ongeduldig
Voelen zich eenzaam
bijna schuldig

Willen zich
kleurrijk vertonen
De natuur
met vrolijkheid belonen

Doch trots
op zijn koningstroon gezeten
Wil de vierende vorst
van geen wijken weten

Laat zich gehuld
in grijze deken
Nog heersend verwennen
voor enkele weken

Trekt zich
het voorjaar niet aan
Laat haar ijzig
met koude voeten staan

Tot de zon
op hoogte gestegen
De winter verschrikt
tot vertrek doet bewegen