De soberheid van herfst

elze schollema

jouw roedel maakt de oorsprong
in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede
van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt
de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd
in het strijken van een gerimpeld blad

hoe moedig is de wens telkens als het geluid
verstomt en breekbare vermommingen
het beeld verhullen dat zonder glans het tij
laat verzinken in de galerij van de reeds gestorvenen

hulde aan het mistroostige, het lied bespeelt
geen wonderen slechts de klanken zijn de schitteringen
uit het heelal en kleuren de regenboog met sobere
gedachten en vergeelde etiketten