uitgewoond

elze schollema

het moment dat het bewegen
staakt het schuren van de harde
wind je lot vertraagt en je inborst
zich adelt naar de gewoonte der tijd

is het meubilair gerafeld en uitgewoond
in de overvolle uiterwaarden van spijt

wie draagt deze herfst als een sikkel
in zijn hand, laaft de kilte zoals de waard
schenkt aan zijn laatste klant

niet diegene die me schuwt of de junk
die leunt en luwt omdat het leven
hem vermoeit – de perceptie van zijn
droom is de toekomst die hij heugt