ergens

elze schollema

ergens toch, ergens moest ik het herkennen
het sterven dat als een kleinood
jou de adem trachtte
te nemen, mijn lokkend geroep mijn snakkende
gebaren vielen in het niet bij de stilte
die viel in die nacht waar de sneeuw alle
pret ontvouwde als pas geboren rijp
op de zware takken die jouw dan toch, ja
dan toch hadden gebroken

de winter trad in, geen belofte was er gelegd
op het zangkoren meubelstuk waar de hang
naar begeerte in niemandsland stierf, de kou
was de dood van dit seizoen en ik ontvluchtte
alle waarheden in de polder waar ik voor het
leven schanste in het bedorven groen