mijn muze 4

elze schollema

liefste, nu de herfst haar poort
geopend heeft en de dagen krimpen
in het licht waar jij mij vond, blijf ik stil
jouw blad dat zich wentelt in alles
wat je vraagt en in alles wat je doet

jij mijn zomer in het octrooi van een
hernieuwde lente jij mijn pracht
die mij kent zoals het tapijt van rode
nerven die mij vullen met de geur
die ik steeds weer aan jouw lippen proef

zo nu, nu de wind zich rust tegen alle
wetten in en de zetel gevuld lijkt te zijn
met ware innerlijke gaven, ben jij de
gong die me luidt en de lokstem
van eens mijn voorbije dromen