De fluistering

celine wester

De fluistering

In de avondstilte, bij invallende schemering,
de nacht nog net niet neergedaald,
klinken, ver weg als een fluistering
de trillers van een nachtegaal.

Het beekje langs mijn pad naar onder
ruist zachtjes, steentjes slijpen ronder
en flonkeren in de avondzon,
toen in mij een gevoeligheid ontstond
voor geritsel, geruis, geluiden.

Betoverd maak ik geen gerucht.
Fladderende vlindervleugels,
de wiekslag van zwanen hoog in de lucht.
Hoe deze tekenen te duiden?

Engelenzang, onhoorbaar zachtjes,
dringt door in ‘t menselijk gedruis.
Kom, leg je oor te luister.
Luister naar het gefluister,
dat ‘oorverdovend’ natrilt in je lijf.

Gods wonderlijke wegen,
zo ondoorgrondelijk als wordt verteld,
openbaren zich in fluisteringen in het veld.