De rozentuin

Willem Bernardus Tijssen

In de rozentuin bloeit het aardse leven.
Is Maria de moeder van de vergiffenis.
Bloesemen de doornen soms heel even.
Is God aanwezig als na de droefenis.
Geen doornenkroon zal ons omhullen.
Vleugels slaan uit in het rozenparadijs.
Ik wil mijn zonden niet verhullen.
Wie opbiecht is als een vogel zo wijs,

Want vogels kunnen soms duiven zijn.
Op Maria's schouders neergestreken.
Vergeven kan dan gelukkig zijn.
Rozen rood doet trots verbleken.