Wijsheid Uit Het Oosten

Willem Bernardus Tijssen

Bij het fluisteren van de nacht,
zag ik een glimlach zo onverwacht.
Van een engel die vertelde over een wonder in het Oosten.
Ik stond als genageld aan de grond,
Omdat ik ongewis was van het wonder,
Dat zich onder de mensen bevond.

Bij het fluisteren van de nacht,
Zag ik dat beeld zo onverwacht,
Die Davidster in het verre Oosten.
Ik wist, dat ik geen tijd meer mocht verliezen,
En kon slechts die weg naar het Oosten kiezen.

Bij het fluisteren van de nacht,
Zag in mij de blinde ziende zo onverwacht,
Dat de wijsheid zich aan mij openbaarde in het Oosten.
Ik wist mij geborgen en bemind,
Door de naakte waarheid van dat kribbekind.

Bij het fluisteren van de nacht,
Zag ik zijn glimlach zo onschuldig en onverdacht,
Die mij leek te zeggen:
"ik ben gekomen om te troosten."
Zo vond ik wijser dan voorheen,
De echte wijsheid in het Oosten.