in eeuwenoud gezang

wil melker

je leidde me de stilte in
je hand streelde gebeden
in eeuwenoud gezang
verstierf de pijn die door
de mensen is geleden

je liep de stappen na
van refter naar kapel
hervond zo hun gedachten
in toewijding aan God sleten
zij een leven vol verwachten

zag hun liefde in de tuin
het zorgen voor de morgen
alleen ogen mochten spreken
woorden zijn zo langzaamaan
vergeten en de echo's zijn verstild

ik rook wierook als
een lang verdwenen geur
de zon scheen kleur
in gebrandschilderde ramen
van broeders zonder namen

je wijdde met met water
in stilte zonder prater
heden is hier eeuwigheid
want gisteren en morgen
gebeuren in een andere tijd