Noordwijk aan Zee

Vincent Oostrijck

Noordwijk aan Zee

Het was bij de zee
Heel wat jaren geleden

We liepen op het strand
Op een zaterdagmiddag in de herfst

Zij keek naar de zee
Ze zag de golven komen en gaan

Ik keek naar het zand onder mij
Ik zag alleen wat binnen in mij was

We stopten en ik bukte

Met met rechterwijsvinger
Trok ik een lange streep in het zand
"Dat ben ik"

Daarna trok ik een tweede streep
Die de eerste in het midden kruiste
"En dat ben jij"

"Ergens in ons leven
Hebben we elkaar kort ontmoet
Daarna gingen wij beiden
Opnieuw ieder onze eigen weg"

Ze knikte
Ze wist dat dat zo was

Er was geen groot verdriet
Er was geen diepe pijn
Alleen wat melancholie

We namen de bus terug
Bij het eindstation stapten we uit
Er was een laatste groet

Ik heb haar daarna nooit meer gezien
Zo gaat dat soms
In ons universum

We lieten elkaar los
En we gingen verder
Zonder elkaar