INLOGGEN
«»

Blauwe Nachten

Weet je nog, de uren samen
Avondrood, met glazen vol
Het moment leek zo geweldig
Maar de woorden bleken hol
Zacht begon het me te dagen
‘t Ging je om jou en niet om wij
Tevens werd de afstand helder
Jouw begrip was nooit dichtbij

Hoewel ik stilaan ben vergeten
Hoe het voelt verliefd te zijn
Blijft een diep verlangen branden
Naar die verleid’lijk, lieve pijn
Ik vrees echter dat onbewust
De hoop op passie is gestorven
En dat al mijn liefdeskriebels
Al geruime tijd zijn bedorven

Ik heb langdurig rondgedoold
In een dwaaltuin van gevoel
Kwam terug met nieuwe vragen
Wat maakt koude knuffels zwoel?
Zal de warmte mij weer vinden?
Loop ik er niet straal voorbij?
Zal ik ooit weer leren blozen?
Geeft er iemand echt om mij?

Toen we tijdens blauwe nachten
Naar de sterren wilden lopen
En ik versprak van je te houden
Om voorgoed je hart te kopen
Werd de hoop opeens gebroken
Toen de warmte verdween
Jouw emotieloos reactie
Raakte mij door merg en been
Maar het besef wilde niet landen
‘t Voelde zo verdomde fijn
Om nog even vast te houden
Aan wat helaas niet zo mocht zijn

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 07-02-2017

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Snuijt
Actief sinds: 06-02-2017 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Blauwe Nachten’ van Snuijt zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.