Bezonken rood

Willem Bernardus Tijssen

Het schaamrood stond hem op
de kaken toen hij daar met
een mond vol tanden stond.
Hij wist niet wat te zeggen;
hoe te raken, omdat de waarheid
hem aan een leugen bond.

Rood verleidelijk was ooit de
liefde die nimmer verzadigde,
maar ooit verslond; het hart
dat spoedig huwde, maar ontrouw
werd aan wat het ooit bond.

Met rode ogen van het tranen
drogen om het bedrog na het
bezonken rood, breekt de ketting
zich in losse kralen van bloedrood,
bloedeloos tot lijkbleek dood.