Een bede om berusting

Joop Gilhuis

Psalm 39 Van David. Een bede om berusting.

Ik dacht: ‘Ik zal mijn weg zuiver en altijd rein bewaren
om niet te zondigen met mijn tong, en leugens te baren.
Ik zal mijn mond zeker met een muilband bedwingen,
zolang die godontkenner voor mij staat te springen.’

Ik was verstomd, sprakeloos, verstoken van het goede,
maar mijn smart werd heviger, het was mijn hart dat bloedde.
Een vuur laait in mijn binnenste op, ik verzucht,
‘laat mij Heer mijn einde kennen’, sprak ik, ‘geef lucht.’
‘
Wat is de maat van mijn dagen, laat het mij toch weten,
mijn leven is in Uw Hand, ik voel mij als gebeten.
U heeft mijn dagen als een paar handbreedten gesteld,
mijn levensduur is als niets, mijn dagen zijn geteld.’

Ja, ieder mens, hoe vast hij staat, is een ademtocht,
de mens gaat daar henen als een schaduw, nevelvocht.
Als een ademtocht suizen zij weg, anderen pakken bijeen,
en zij weten niet wie het meeneemt , dat weet de Heer alleen.

Ja, en nu,verwacht ik de Heer, mijn hoop is alleen op U,
mijn overtredingen heb ik verteld, mijn redding is nu.
Stel mij niet tot een smaad voor de gekken en dwazen,
ik ben stil en verstomd; mijn mond blijft mij verbazen.

U zelf Heer heeft mij gered, nam Uw plaag van mij weg,
haast bezweek ik door Uw bestraffing op mijn levensweg.
Slaat U iemand als een straf voor zijn ongerechtigheid,
dan gaat zijn schoonheid verloren als een mot in het slijk.

Ieder mens is als een ademtocht in dit leven,
Hoor mijn gebed Heer, spaar leven, door U gegeven.
Zwijg niet bij mijn geween, Ik ben een vreemdeling bij U,
een bijwoner, zoals mijn vaderen voel ik mij nu.

Wendt Uw blik af, zodat ik mij weer kan verblijden,
eer ik ga, en niet meer ben, om verder te strijden.

Bewerkt door Joop Gilhuis.