polis

Geert Messelis

het geurt en tintelt
verse sneeuw
een starre ooster
de velden zijn ongraaglijk wit
onder de lage zon
de zwermen kraaien
vormen
zwart op wit een schaakbord

de schakers drinken Gluewein
bij het warme vuur
zenden bevelen uit
welk stuk wordt er geslagen

de zwarte engelen lopen uit
en wie hun grijnslach heeft gezien
hun bakkes vol met tanden
verstijft er van de kou
of gaat voorgoed

de hongerogen van een vrouw
een zwerfster op het witte veld vol zwarte kraaien
haar ogen teveel gezien
haar kansen lang vergleden
de teerlingen geworpen
over haar bestaan

ik heb me in een thuisloos huis verschanst
geriefelijk zonder ramen
de maanden rijgen aan elkaar
vol pijnlijk onbehagen
de tijd nodigt tot navelstaren
omdat niemand nog weet te zien
langs welke weg
de blinden ons weer verder leiden